Prolog

Czerwiec, 2008 rok

Nienawidzę angielskiego! Wiem, że większość osób uważa ten język jako międzynarodowy, potrzebny do porozumienia się w jakimkolwiek państwie na Ziemi, ale mi w zupełności wystarczy, opanowany do perfekcji niemiecki! Siedzę jak zawsze na parapecie mojego okna i staram nauczyć się tych wszystkich czasów, tak żeby nie mylić jednego z drugim. Za tydzień wystawienie ocen, a moja sytuacja z tego przedmiotu, delikatnie mówiąc jest nieciekawa. Od tego sprawdziany zależy bardzo wiele. Przede wszystkim to, czy będę miała gdzie mieszkać. No bo sorry. Ja się zastanawiam, czy mamuśka wpuści mnie do domu z dwójką na świadectwie… dobrze, że maturę zdaje z deutscha. Tylko szkoda, że nie bardzo widzę jutro pozytywną ocenę przy numerze  8. Moje „ostre” zakuwanie przerwał dźwięk sms-a . Nadawca :Paula, moja przyjaciółką. Trzymamy się razem już chyba od momentu gdy zaczęłyśmy stawiać pierwsze, pokraczne kroczki. „Przyjdź do mnie szybko, proszę. Potrzebuję Cię”. Paulina Rogóżka, moja urocza brunetka należy raczej do osób samodzielnych ,wiec jeśli ona przysyła wiadomość takiej treści, to na pewno musiało stać się coś poważnego. Koniec z angielskim! Co jak co, ale przyjaciółką jest ważniejsza!

Wpadłam do pokoju Pauliny bez pukania, co jest raczej moim standardem.

-Kotek, co się stało?- spytałam przerażona, patrząc na zapłakaną przyjaciółkę.

-Bo ja… ja byłam dziś u lekarza i…

-Jesteś chora?!

-Nie…- uff! Kamień z serca1- ja jestem w CIĄŻY     - ostatnie słowa wykrzyczała krztusząc się łzami. FUCK! W ciąży? Teraz?!

-Ale… jak…?

-Wiatropylnie, wiesz?!

-Nie, no wiem jak, ale… a ojciec dziecka?

-Nie wie i się o tym nie dowie, poza tym to skończony dupek! Ale pomyśl, jak ja mam to powiedzieć rodzicom?!- było mi jej cholernie szkoda. Ma 18 lat, plany na przyszłość, a tu bum, a raczej baby boom.

-Na pewno zrozumie- starałam się ją pocieszyć, chociaż sama nie byłam tego taka pewna. Państwo Rogóżko należą do osób trzymających się swoich zasada, a ciąży w tym wieku zapewne do nich nie należy.

-Tak, pójdę do nich i powiem : mamo, tato za pól roku zostaniecie dziadkami. Cieszycie się prawda?

-Będzie dobrze, pamiętaj ja zawsze będę z Tobą- przytuliłam się mocno do niej. Wiedziałam, że w tej chwili potrzebuje mnie bardziej niż kiedykolwiek.

18 grudnia 2008 rok

Jak co dzień od tego feralnego dnia w czerwcu byłam u Pauliny. Termin porodu zbliżał się nieubłaganie. Siedziałyśmy u Niej w pokoju czekając na mecz. Z nudów postanowiłam poukładać ubranka dla naszego maluszka. Jakie one malutkie, a jakie słodkie! Aż dziw, że taki malutki człowieczek niedługo w nich będzie. Twarz sama mi się cieszyła na tą myśl. Rodzicie przyjaciółki pogodzili się z myślą, ze zostaną dziadkami, chociaż za szczęśliwi to oni nie byli.

-Zaczęło się!- powiedziała brunetka.

-Wydawało Ci się chyba- spojrzałam na telewizor w którym nadal leciały reklamy. Dopiero po chwili zrozumiałam o co chodzi. Ciąża, poród. Ona RODZI! Dobra! Stop. Spokojnie- Już biegnę po Twojego tatę, spokojnie Słonki, dasz radę.

Porodówka

-Olka?!

-Tak?

-Będziesz przy mnie? Proszę!- wizja uczestnictwa przy porodzie nie wydawała mi się zbyt sielska, ale czego nie robi się dla przyjaciół!

Poród trwał już trzy godziny, Paulina była wykończona, ale to nie przeszkadzało jej w puszczaniu słownych wiązanek. Moja ręka wyglądała jakby zetknęła się z jakimś dzikim, nieokrzesanym zwierzęciem. Cała podrapana i w siniakach.

-Proszę przeć, jeszcze tylko raz!

-Ale ja nie mogę!

-Dasz rade!- powiedziałam ściskając jej rękę. Po chwili w sali dało się słyszeć płacz dziecka. Aż mi się łezki w oczach zakręciły.

-Gratuluję, ma pani śliczną dziewczynkę- położna podała brunetce małe zawiniątko.

-No ciociu, wykaż się, wymyśl imię- zaśmiała się, podając mi małą.

-Lenka, będzie Lenka- wyszeptałam wpatrując się w maleństwo jak w obrazek. Była śliczna.

I tak oto w wielkich bólach na świat 18 grudnia przyszła Lena Rogóżko. Dziecko, które kocham całym sercem, natomiast znienawidzone przez swoją matkę, o czym miałam dowiedzieć się w najbliższym czasie…

Witam ;) 

Uprzedzam od razu- ojcem Lenki, nie jest Kubiak, ani inny siatkarz, ani nikt znany ;D Ktoż może kojarzy ten prolog z przed dwóch lat, był on na onecie. Adres bloga był inny, ja miałam inny nick, ale teraz chyba przyszła pora, żeby jednak napisac to opowiadanie, ponieważ nie daje mi ono spokoju od dwóch lat;) Mam nadzieję,że przypadnie ono komuś do gustu ;)

Pozdrawiam ;*