Rozdział 1

Paulina

   Cztery lata…cztery lata zmarnowałam na zajmowanie się Leną. Zero przyjemności dla mnie, liczyła się tylko ona. Gdy ktoś przychodził w odwiedziny od razu się nią zachwycał, jaka to ona śliczna i jaka grzeczniutka. Fakt- nie mogłam na to narzekać. Mała od zawsze była grzecznym i cichym dzieckiem, nie miała kolki, praktycznie wcale nie płakała i prawie od samego początku przesypiała całe noce. Mimo wszystko czułam się jak pies uwiązany na smyczy, która z czasem robiła się coraz krótsza. Zawsze byłam dusza towarzystwa, żadna impreza nie mogła się odbyć bez mojej nie obecności. Po zajściu w ciążę praktycznie nie wychodziłam z domu. Jedynie do szkoły, czasem do parku lub pobliskiego sklepu. „ Przyjaciele” coraz rzadziej mnie odwiedzali, bo niby o czym ze mną rozmawiać, skoro cały czas siedzę w czterech ścianach? O wyprawce dla dziecka? Im nie te rzeczy były w głowie, zresztą mi również.  Cały czas jedynie była ze mną Olka. Jak zawsze zresztą na dobre i na złe- tak jak sobie przysięgałyśmy, gdy miałyśmy osiem lat… a ja miałam teraz złamać tą przysięgę. Z tym czułam się najgorzej. Nie miałam wyrzutów sumienia, że zostawiam dziecko, tylko dlatego, że miałam okłamać swoją ukochaną przyjaciółkę. Jednak nie widziałam innego wyjścia. Nie widziałam również swojego dalszego życia w tym miejscu. Z małą. Wiedziałam, że Olka kocha ją nad życie, jest jej takim promyczkiem. Tego zawsze ją zazdrościłam, że pokochała ją tak od razu, taką ogromną miłością, że była w stanie zrobić dla niej tak wiele. Ja nie potrafiłam jej kochać. Nie tak mocno. Zależało mi na jej dobru, to oczywiste, ale jestem pewna, ze to dobro i miłość znajdzie u swojej matki chrzestnej, a nie tej rodzonej.

   Pomysł na to kiełkował w mojej głowie od dawna. Specjalnie nie wyjeżdżałam na żaden zimowy wypoczynek. Blondynka doskonale wiedziała, że Włochy są moim ukochanym miejscem na ziemi. Zrozumie, że chce jechać tam sama, odpocząć, zrelaksować się, że nie chcę zabierać ze sobą małej, ponieważ podróże jej nie służą, poza tym ma swoje przedszkole, które opuszcza niechętnie nawet wtedy gdy zmoże ją zapalenie płuc, albo jakaś inna mniej groźna infekcja.  Jest dzieckiem, które łatwo się przystosowuje, ale nie lubi zmian.

   Lenka na szczęście z wzajemnością wpatrzona jest w ciocię, jak w obrazek. Nie, nie jestem  o to zazdrosna, że woli spędzać czas z Frontczak. Sama na to zapracowałam. Raczej cieszę się, że ma taką osobę, do której może iść i pokazać najnowszy obrazek, bądź opowiedzieć w co bawili się razem z dziećmi. Moi rodzice?  Nie bardzo interesowali się wnuczką. Jest, to niech już sobie będzie, byle tylko nie wchodziła im w drogą.  Młoda chyba wyczuwała to podświadomie, bo raczej omijała ich szerokim łukiem. Czasem tylko wskrobała się dziadkowi na kolana. Ojciec, gdy miał dobry humor mógł zajmować się nią całymi dniami, jednak takie sytuacje miały miejsce bardzo rzadko. Podejrzewam, że starczyłoby mi palcy u rak, by je podliczyć.

Ola da sobie z nią radę…nie zostawię ją bez pieniędzy. Mam spore oszczędności, blondynka dostanie je w swoim czasie. Na razie muszę zastosować mój plan. Musi on wypalić i wypali. Tego jestem pewna. Inaczej zwariuję.

Aleksandra

   Początek maja, uwielbiam ta porę roku! Wszystko wkoło jest takie zielone, liście na drzewach, trawa, kwiaty tak pięknie rozkwitają, do tego moje ukochane bzy!  Mogłabym je wąchać całymi dniami i nigdy nie miałabym dość, aż szkoda, że mogę to robić tylko jakiś tydzień w roku!  Przechodziłam się uliczkami pobliskiego parku, a w mojej torbie ciążyły mi książki, które rzekomo mają pomóc mi obronić licencjat z fizjoterapii. Do wyznaczonego terminu nie zostało już niewiele, a ja w nauce jestem w dupie. Nie potrafię się jakoś do tego zmotywować. Zapewne jak zawsze będę ryć po nocach na ostatnią chwilę. Generalnie wychodziło mi to na dobre, więc czemu nie tym razem? Rodzice chyba do końca życia wypominaliby mi, gdybym poległa na tej obronie. Dla nich miałam iść na prawo, tak jak oni. Mnie, jako wyrodnemu dziecku ten kierunek w ogóle się nie podobał. Fizjoterapia sportowa, to był mój cel odkąd poszłam do liceum. Nie na marne wybierałam profil medyczny. Mimo, że czasami płakałam nad fizykę i matematyką stwierdziłam, ze było warto, gdy moje nazwisko widniało jako trzecie spośród przyjętych na mój kierunek marzeń.

   Patrząc na dzieci, które puszczały latawca i śmiały się przy tym w niebogłosy, poczułam jak mój telefon wyprawia w mojej kieszeni dzikie harce- kochane wibracje.

-Słucham?

-Hej Kochana, jak tam nauka, na obronę?- w słuchawce usłyszałam dobrze mi znajomy głos Pauliny.

-Weź nawet mi nie mów nic na ten temat!

-Niech zgadną, szlajasz się gdzieś po parku, bądź robisz rowerowy wypad za miasto?- jakim prawem ona mnie tak dobrze zna?! To jest niesprawiedliwie, człowiek ma wręcz zero prywatności!

-Przyznaj się idziesz gdzieś za mną?

-Puknij się w głowę, blondynko! – ooo! Nienawidzę, po prostu nie mogę znieść tego, gdy ktos naśmiewa się ze mnie tylko dlatego, że moje słowy nie są kruczoczarne bądź płomiennorude. Blondynka nie znaczy głupia i pusta i tego trzeba się trzymać, by przebywać w jednym pomieszczeniu ze mną i nie obawiać się o swoje zdrowie- mam sprawę do Ciebie!

-Jaką?- no tak. Bez powodu to już nie zadzwoni.

-Zostałabyś jakiś czas z Leną?- spytała niepewnie, a mi już mordka się cieszyła na samą myśl!

-Się głupio pytasz, pewnie, że tak!

-Tylko wiesz, mi nie chodzi, żebyś została z nią kilka godzin, tylko jakiś tydzień…

-A to wyjeżdżasz gdzieś?- gdy byłam u niej trzy dni temu, nie planowała jeszcze jakiegoś wypadu. Na pewno nie tygodniowego!

-Tak, lecę do Włoch, a wiesz jak Mała znosi podróże, do tego przedszkole, którego…

-Spokojnie- przerwałam jej- rozumię, to kiedy mi ją podrzucisz?

-Za jakieś dwie godzinki?

-Mi pasuje- zapewniłam. Nie wiem czemu, ale miałam wrażenie, ze Paulina bardzo obawiała się tego, że mogłabym odmówić opieki nad tym Aniołkiem.

   Szykowałam pokój dla malej, prasowałam świeżą pościel, gdy w głowie cały czas dudniły mi słowa panny Rogóżko. „mi nie chodzi, żebyś została z nią kilka godzin, tylko jakiś tydzień”. O co mogło jej chodzić, że tak nagle… No tak!

-Poznała kogoś!- powiedziałam sama do siebie i w sumie już zaczęłam się cieszyć mimo, ze nic nie było potwierdzone.  Od ciąży brunetka z nikim się nie spotykała- wiadomo stereotyp panny z dzieckiem jeszcze nie zaginął.

-Ola, patrz co mam!- nagle nie wiadomo skąd do pokoju wpadła Lena niosąca w ręku bukiet…bzu!

-To dla mnie? Dziękuję!- dałam jej buziaka i zabrałam kwiaty, żeby wstawić je do wazonu- a gdzie mama?

-W kuchni- udałam się do tego pomieszczenia i zastałam Paulinę chowającą do lodówki…jogurty?

-No bez przesady, na jedzenie dla chrześniaczki, to mnie jeszcze stać!- oburzyłam się.

-Oj wiem-dała mi buziaka w policzek- ale stały już u nas w lodowce i szkoda, żeby się zmarnowały- tak jasne. A świstak siedzi. – Lena,daj buziaka i pamiętaj masz słuchać cioci!

-Jak zawsze!- zapewniła trzymając pod pachą Dziobaka, swojego ukochanego pluszaka,  który niejedno już w życiu przeszedł.

-A Ty już się zbierasz?

-Tak, muszę się jeszcze spakować. Dzięki wielkie Ola, zginęłabym bez Ciebie- przytuliła mnie tak jakoś mocniej i dłużej niż zwykle…do tego miałam wrażenie, że wychodząc miała łzy w oczach… Eh zapewne wyobraźnia płata mi figle! Ale wyszła zbyt nagle…

Napisałam w końcu i coś tutaj, wybaczcie, ze trwał oto tak długo ;) Mam nadzieję, ze dało się jakoś przez to przejść nie zasypiając kilka razy w międzyczasie;) Do napisania za jakiś czas! ;*