Rozdział 2

   Pomagałam małej się wykąpać, dzięki czemu moja łazienka wyglądała jakby przeszła przez nią fala tsunami. Wcale nie zdziwiłabym się, gdyby sąsiadka z dołu przyszła do mnie z pretensjami, że po jej ścianach spływała moja woda… Trudno, raz się żyje!

-Ola, a włączysz mi bajkę na dobranoc?- spytała, gdy wycierałam jej włosy.

-A wzięłaś jakieś ze sobą?- u mnie na stałe leżą dwie bajki, które obie znamy już na wyrywki.

-Aha! Kopciuszka, dobrze?- poprosiła.

-Tego jeszcze nie oglądałam!- zabrałam ją do salonu, wlałam mleka do kubka i włączyłam obiecaną bajkę. Sama miałam zamiar porobić chociaż jakieś sporadyczne notatki. Nie ma co, załamałam się lekko po sms-ie od mojej koleżanki z roku, która oznajmiła mi, że… właśnie skończyła pisać licencjat!

-A zrobisz mi warkocze? Tylko te taki wiesz…- wskazała rączkami na czubek głowy.

-Dopierane- zaśmiałam się- to leć do łazienki po szczotkę i gumki.

-Już mam!- wyjęła spod koca potrzebne mi rzeczy. A to spryciula ! To już nawet ona sama zauważyła, że owinęła mnie sobie wokół palca- nie dobrze. Zero autorytetu.

    Zabrałam się za plecenie i kątem oka spoglądałam na Kopciuszka. Tak. Szkoda, że te wszystkie szczęśliwe miłości tylko w filmach, lub bajkach dla dzieci. A potem marzymy jak głupie o księciu na białym koniu.

-Kochanie pooglądasz sama? Bo ja muszę się trochę pouczyć.

-Dobra- tak. Pominę fakt, że nie oderwała nawet wzroku od telewizora, żeby zaszczycić mnie spojrzeniem. Starzeje się, nie ma co.

   Rozłożyłam się ze wszystkimi książkami w kuchni. Było to chyba jedyne miejsce w domu, w którym potrafiłam się w miarę skupić. I zawsze można było sobie zrobić uzasadnioną przerwę- coś do picia, coś do jedzenia, w końcu każdy student wie, jakie magiczne przyciąganie posiada lodówka!

   Dźwięk sms-a – tylko gdzie jest mój telefon?! W szafce z lekami? Spoko, nie wnikam czemu, w sumie nie wnikam już w nic, ponieważ widząc nadawcę – Robert, usta same wyginają się w niekontrolowanym uśmiechu. Nie, nie jest on moim chłopakiem, przynajmniej w chwili obecnej… Nie ukrywam, że jestem nim zainteresowana, wydaje mi się, że on mną również. W końcu jakby na to nie patrzeć na dwóch randkach byliśmy.

   Poznaliśmy się przypadkiem, podczas mojej przeprowadzki, gdy karton ze słownikami, encyklopediami i innymi „niezbędnymi „ książkami rozwalił mi się na środku klatki schodowej.  Jak przystało na dżentelmena zaproponował pomoc, potem wprosił się na herbatę i jakoś tak poszło, chociaż jak to Paulina określa- szału ni ma, staniki nie latają. Wszystko w swoim czasie? Podobno nadzieją matką głupich.  No ,ale chce wpaść na chwile, czyli może jednak….? Poprawiam włosy, usta przeciągam bezbarwnym błyszczykiem i po chwili słysze dzwonek do drzwi. Tylko spokojnie.

-Cześć Olka- wpada jak burza, dając mi po drodze buziaka w policzek.

-A Ciebie co sprowadza o tej porze?

-Sprawę mam taką…delikatną, a Ty kobietą jesteś, to lepiej doradzisz niż koledzy- wszedł do kuchni i stanął na środku z zdezorientowana miną- uczysz się?- ludzie, nie osłabiajcie mnie.

-Przypominam Ci ,że nie długo bronię licencjata!

-No co Ty, przecież pamiętam- uśmiechnął się tak, że w policzkach zrobiły mu się dołeczki- mój już napisany leży w szufladzie- … słucham?! Czy tylko ja jestem tak zacofana?! Zaraz się dowiem, że staż tez już ma załatwiony-  staż też jest, więc tylko czekać na termin- oświecił mnie układając książki na kupkę, żebym miała gdzie postawić szklanki z herbatą. Ja jebie. Nie obronię!

-Aha?- nie kulturalne, ale nie miałam siły wydusić czegoś bardziej sensownego.

-No ,ale! Pomożesz mi?

-Jasne, tylko powiedz w czym!

-Musisz mi doradzić!

-W czym?- czy ten chłopak naprawdę nie potrafi sklecić jednego, porządnego zdania, tylko jak ta głupia musze się co chwile dopytywać?

-Chodzi o taką jedną dziewczynę! Jest cudowna, ale…nieśmiała- ręka zatrzymała mi się w połowie drogi po ciastko. Yyy, dziewczyna, tak? Miodzio.

-I co w związku z tym?- starałam się z całych sił, by nie zabrzmiało to oschle i odpychająco, ale nie jestem pewna czy coś z tego wyszło.

-No bo czy powinienem jej powiedzieć o swoich uczuciach, czy czekać aż…

-Zdecydowanie powiedzieć!- przerwałam, ponieważ nie miałam siły tego słuchać-oboje będziecie wiedzieć na czym stoicie.

-Też tak myślałem, ale wolałem porozmawiać z tym o Tobie! Dzięki Ola, kochana jesteś- przytulił mnie- aż dziw, ze taka fajna dziewczyna jak Ty, a nie ma chłopaka- co nie? Bardzo dziwne.

-Jakaś tak nie mam szczęście jak widać- uśmiechnęłam się blado.

-Jeszcze znajdziesz tego jedynego, a będzie on ogromnym szczęściarzem- zapewnił wychodząc. Tak pacanie. Ty mogłeś być tym szczęściarzem, ale nie. Bo po co?

   Aż mi się uczyć z tego wszystkiego odechciało. Wzięłam szybki prysznic, przebrała się w ukochane piżamki, wpakowałam do łóżka i sama nie wiem kiedy zaczęłam ryczeć. Oczywiście w poduszkę, żeby nie obudzić Małej. W domu też tak zawsze robiłam, więc to żadna nowość.

   Po chwili drzwi do mojego pokoju delikatnie się uchyliły i usłyszałam tupot gołych stópek .

-Ola, mogę…. Czemu płaczesz?

-Nie płacze Myszko, tylko coś mi do oka wpadło- wytarłam szybko łzy i przywołałam na usta uśmiech- co chciałaś?

-Mogę z Tobą spać?- spytała niepewnie patrząc się w podłogę.

-Chodź! –u chyliłam jej skrawek kołdry i po chwili leżała wtulona we mnie- dobranoc.

-Pchły na noc!- dała mi buziaka i ułożyła się na prawym boku- mama mówi, że nie warto płakać przez panów- wypaliła nagle. Ooo, to Paulina już takie rozmowy z nią przeprowadzała?!

-Śpij już- może i nie warto, ale czasem nie da się nad tym zapanować. Nie jest fajnie patrzeć, jak Twoje marzenia spełniają się innym osobom.

-Lenka, zakładaj szybko buciki, bo się spóźnimy- nie dosć, ze zaspałyśmy, bo z nie znanej mi przyczyny budzik nie zadzwonił, to będąc we dwie w domu, potrzeba o wiele więcej czasu, żeby się wyrobić. Dobrze chociaż, że przedszkole jest raptem pięć minut drogi ode mnie.

-Już jestem gotowa!- zapewniła zakładając plecaczek i biorąc Dziobaka pod pachę.

-Świetnie, to idziemy!

-Ola?

-No?

-Spodnie- wskazała głową na moje nogi, na których zamiast czarnych rurek widniały dresy od piżamy w różowe krówki.

-Boże!- wbiegłam szybko do pokoju potykając się o bliżej nieznany mi przedmiot. Trzeba będzie ustalić jakiś harmonogram dnia, bo inaczej cienko to wszystko widzę! – Już jestem gotowa i chyba wszystko jest na swoim miejscu… Żelazko!- jeszcze do cholerstwo! Na szczęście zapomniałam go tylko odłączyć, a  nie zostawiłam w trakcie prasowania, bo inaczej pozbyłabym się zapewne jakieś części garderoby i chyba deski również- już, już idziemy!

-Cześć Ola- gdy szamotałam się z kluczem, żeby zamknąć drzwi, z mieszkania naprzeciwko wyszła Aśka moja sąsiadka, z córeczką , która była w wieku Leny.

-Cześć Asiula wybacz, ale śpieszmy się!

-Leć na uczelnię, a ja wezmę małą ze sobą, chodzą przecież do tego samego przedszkola- zaproponowała.

-Dziewczyno z nieba mi spadłaś! Pójdziesz z panią?- spytałam małą ,a ta tylko kiwnęła głową i po chwili schodziła z Zosia trzymając się za rączki- to ja je odbiorę po południ- zapewniłam.

-To nawet dobrze się składa, bo mam mieć zebranie w pracy i nie wiem, czy wyrobiłabym się do 15!

-Jak coś, to wezmę Zosię do siebie, a jak będzie pogoda, to do parku czy coś!

-Dzięki Olka, taka sąsiadka jak Ty, to prawdziwy skarb!

-Nawzajem!- pomachałam dziewczynką i biegiem ruszyłam w kierunku uczelni.

   Chyba będę musiała się wziąć za siebie. Dziesięć minut biegu, a ja dysze jak poraowóz!

-Boże, zdążyłam!- usiadłam ciężko na ławce obok Kaśki- ćwiczenia jeszcze się nie zaczeły?

-I chyba tak szybko nie zaczną- stwierdziła ze śmiechem- przecież dzisiejsze są przełożona na piątek, bo profesor miał jakiś wyjazd- nie, ja nie jestem wcale zdenerwowana. Zacznę prowadzić kalendarz, jak nic zacznę prowadzić kalendarz! Przez pół miasta ( no może trochę przesadziłam) biegłam jak głupia, żeby teraz czekac dwie godziny na wykład!

-Ja się wykończę kiedyś- jęknęłam- a Ty na co czekasz?

-Do dziekanatu musze iśc w sprawie licencjatu żeby mi przełożyć, bo chyba się nie wyrobię-  widze, ze nie tylko ja jestem w ślepym zaułku w tym temacie!

-Ja idę do naszej kawiarenki, może się pouczę chociaż trochę- stwierdziłam z nadzieją –przyjdziesz później?

-Jasne!

   Idąc do kawiarni usłyszałam moją ulubioną piosenkę. Ktoś ma taki sam dzwonek jak ja. Tak. Jasne. To mój telefon -.- czasem zastanawiam się, jakim cudem nie zginęłam żyjąc na tym świecie.

-Witam chrześniaczkę!- w słuchawce usłyszałam głos wuja Olka.

-Cześć wujku! Co tam u Ciebie?

-A wszystko po staremu, słuchaj Olka, Ciebie nadal kręci ta fizjoterapia sportowa?

-Głupie pytanie!

-To radze Ci ładnie obronić licencjata i zapraszam do mnie na staż!

-Ale jak…?- na staż? Do niego?! Do reprezentacji Polski w siatkówce?! Do naszych mistrzów?!

-Oj Ola, Ola- zaśmiał się- ma być pięć!

-I będzie!- obiecałam! Nie wiem jak tego dokonam, ale będzie pięć. Nie odpuszczę takiej okazji. Moje marzenie może się spełnić!

   Wybaczcie, że tak dawno nic nie pisałam, ale niby początek szkoły, a ja już nie mam kompletnie na nic czasu. Wczoraj nadrobiłam chyba wszystkie zaległości u Was, ale niestety tak to będzie wyglądać, ze czytać będę przeważnie w weekendy;/

   Wybaczcie za jakość rozdziału. Klapa wiem.

   To już 7 lat… jak ten czas szybko leci, prawda? „Wyskoczył najwyżej jak mógł, za ręce złapał Go sam Bóg”. Pamiętamy.

   Do następnego ;*